Չորս տարի է` «Իրատես de facto»-ում եմ։ Իսկ նա, բանից պարզվում է, հինգ տարեկան է։ Համարյա հիմնադիր կազմից եմ, մտքովս էլ չէր անցել։ Պատվաբեր է։ Մի ժամանակ «Իրավունք de facto» էր։ Բայց ի՜նչ լավ եղավ, որ անունը փոխեցինք։ Հիշում եմ, թերթի խմբագիրը` տիկին Փիրուզա Մելիքսեթյանը, ասաց` մի լավ անուն մտածեք։ Ո՞վ առաջարկեց «Իրատես de facto»։ «Իրատես» բառը շատ է դուր գալիս։ Ոնց որ պատուհանի մաքուր ապակի լինի, մաքո՜ւր, թափանցիկ, երկինքը` կապո՜ւյտ... Իսկ «Իրավունքը»։ Չէ, չէ, հենց բառը նկատի ունեմ, տառերի այդ շարքը։ Մի տեսակ մաղձո՛տ, անմաքո՛ւր։ Չէ, «Իրատեսը» շատ լավ է։

Ադրբեջանի հետ անասուն համեմատությունները, ոնց որ, էլի ակտիվացել են, դրա հետ կապված անցյալ տարվա գրածներիցս գտա։ Վերջապես պատռվեց Ադրբեջանի դիմակը: Ոստիկանության բռնություններ, նախագահի ընտանիքի առասպելական հարստություններ, խոսքի ազատության բացակայություն, լրագրողների հանդեպ բռնություններ, մարդու իրավունքների ոտնահարում, խայտառակ կեղծ ընտրություններ:

Եթե 2013-ին Լ. Տեր-Պետրոսյանը տարիքի պատճառով է հրաժարվել նախագահի ընտրություններին մասնակցելուց, ուրեմն 2018-ին այդ պատճառն ավելի քան տեղին է լինելու:

Իլհամ և Մեհրիբան Ալիևների համատեղ առաջադրումը որպես թեկնածու Ադրբեջանում կայանալիք նախագահական ընտրություններում ուշագրավ մարտավարական քայլ էր: Միջազգային հանրությանն առաջարկվող այս ներընտանեկան մրցակցության բեմականացումն, թերևս, ամենևին էլ կոչված չէ ինչ-որ մեկին համոզել, որ այդ երկրում ժողովրդավարության ավելցուկն արդեն կարող է գործող նախագահի ընտանիքի քայքայման պատճառ դառնալ:

Ի գիտություն որոշ «լուսապայծառ» ուղեղների, ովքեր իրենց բառապաշարից այդպես էլ չեն վանում այնպիսի դատարկաբանություններ, ինչպիսիք են «գրավյալ տարածքներ», «բուֆերային գոտի» և այլն, ովքեր մոռացության են մատնել Դաշտային Արցախի և Շահումյանի ենթաշրջանի իրողությունը, ովքեր կասկածի տակ են դնում ազատագրված և տակավին չազատագրված հայապատկան տարածքների փաստը և պահպանում են խորհրդավոր զգուշավորություն և խոնարհ լռություն:

Հարևան Վրաստանն աստիճանաբար դառնում է ջարդված տաբուների հասարակություն, որտեղ չկան կարմիր գծեր, սահմանափակումներ այս կամ այն գործչի անձեռնմխելիության վերաբերյալ:

Վերջին շրջանում համացանցում տարածված նիկոլոֆոբիային որոշել էի չանդրադառնալ, բայց այդ երևույթը այնքան էժանագին դրսևորումներ է ստացել, որ ուղղակի անկարող էի մեկ-երկու տողով չանդրադառնալ:

Այսօր մոտիկից տեսա Ամբերդը: Տեսա ամրոցի վրա փողփողացող հայկական եռագույնը: Ճիշտն ասած, մեկ էլ բյուզանդական ամրոցների գլխին էի դրոշ տեսել, բայց միայն թե ժամանակակից Թուրքիայի դրոշը՝ մեծ չափսերով: (Թրքական դրոշն, ընդհանրապես, Թուրքիայի տարածքում ամեն մի հարմար սարի գագաթին կարելի է տեսնել, ինչպես, օրինակ՝ վրացական խաչը՝ Վրաստանի մայրուղիներում կամ սարերի վրա):

Ոսկին, որը մշտապես գտնվում է մարմնի վրա, բացասական ազդեցություն է թողնում մարդու նյարդային համակարգի վրա, հատկապես աշխատավայրում, երբ նա նյարդային վիճակում է և լարված:

Այնքան կուզեի, որ մի օր ՖԲ մտնելուց իմ էջը բացեի, և բոլոր նյութերը լինեին լավատեսական, գեղեցիկ սպասումներով, կարդալիս ժպիտ առաջացնող, սիրտդ հրճվանքով լցնող, ուրախությունից աչքերդ արցունք առաջացնող, բերկրանք, դրական էմոցիաներ, ճախրանք թելադրող և նաև պարտադրող նյութեր լինեին: